Benim kimsem yok

Kendimden başka…

Bağırıversem umarsızca

hayata, insanlara, sana

azalır azalır sesim

ve yine kulaklarım duyar usulca.

Benim kimsem yok

Kendimden başka…

Ekmek kırıntıları bıraksam

gittiğim yollarda

Kuşlar yer bazılarını

ve yine kendim toplarım kalanları.

Benim kimsem yok

Kendimden başka…

Yalnızlık çalar kapımı

beş çayında, dedikodu tadında

Giderken bir ‘hoşçakal’ bile demez

ve yine tek başıma toplarım mutfağı.

Benim kimsem yok

Kendimden başka…

Hüzün girer yatağıma

gecenin bir yarısı

Sevişiriz ve döner sırtını uyur

İyi geceler öpücüğü bile yoktur

ve yine kalırım kendime rüyamda.