VARILAMAYAN DİYAR
Bir şarkı var kulağımda.. Sesini açıyorum, gözlerimi kapatıyorum. Başka bir diyara yolculuk.. Yol o kadar güzel ki hiç bitmesin istiyorum ama diğer yandan gidilen diyar daha da güzel biliyorum. Şu hayal treninde bile tezatlar bırakmıyor yakamı. İlk istasyonda duruyor tren mecbur iniyorum çünkü annem sesleniyor! Açıyorum gözlerimi, gidiyorum yanına '‘dolaptan yumurta çıkarsana’’ diyor. Veriyorum yumurtalarını, isteksizce soruyorum var mı başka yapılacak bir şey diye? Ve yine odama dönüyorum. Tekrar şarkının sesini aç, gözleri kapa ve kayıt! İstasyonda diğer treni bekliyorum, hemen geliyor. Halbuki sevmiştim şu eski bankta oturup burada biraz beklemeyi. Neyse yolculuğa devam. Bir denizin üzerinde geçiyor tren. O da ne?! Balıklar sıçrıyor denizin yüzeyinde ve bir tanesi yüzüme bakıp gülümsüyor! - küçükken fazla çizgi film izlediğim doğru. Tamam tamam hala çok çizgi film izlediğim de doğru – Hayır! Yine bir istasyon ve inmem lazım trenden. Kapı çalıyor sinir bozucu bir şekilde! Basıyorum kapı otomatına off açılmıyor kapının kilidi takılmış yine. İniyorum, açıyorum, babamın elinden torbaları alıyorum gidip mutfağa teslim ediyorum ve yeniden odamdayım. Tekrar bineceğim trene bekliyorum uzun uzun gelmiyor! Evet istasyonu seviyorum dedim ama bu kadar beklemeye hiçbir zaman tahammülüm olmaz ki benim. Yok gelemeyecek belli. Demek ki biraz önce indiğim tren son sefermiş. Açıyorum gözlerimi gerçeğe dönüyorum. Gidilecek güzel bir yol yok, beklenilen tren yok, eski hüzün kokan istasyonlar yok, gitmeyi planlayıp hiç göremediğim o diyar zaten yok!
Benim kimsem yok
Kendimden başka…
Bağırıversem umarsızca
hayata, insanlara, sana
azalır azalır sesim
ve yine kulaklarım duyar usulca.
Benim kimsem yok
Kendimden başka…
Ekmek kırıntıları bıraksam
gittiğim yollarda
Kuşlar yer bazılarını
ve yine kendim toplarım kalanları.
Benim kimsem yok
Kendimden başka…
Yalnızlık çalar kapımı
beş çayında, dedikodu tadında
Giderken bir ‘hoşçakal’ bile demez
ve yine tek başıma toplarım mutfağı.
Benim kimsem yok
Kendimden başka…
Hüzün girer yatağıma
gecenin bir yarısı
Sevişiriz ve döner sırtını uyur
İyi geceler öpücüğü bile yoktur
ve yine kalırım kendime rüyamda.
Susadım
dürüstlüğe
Bir çeşme olsa
aksa şakır şakır
ellerimden..
Avuçlarımdan içsem
kana kana…
Doysam artık doğrulara
ama aksa yine de
Durmasa ,taşsa ,sel olsa
Ne kadar yalan varsa
o suyun altında kalsa.
Acıktım
masumiyete
Bir tabak olsa
içinde çocukluğum
geçse film şeridi gibi
gözlerimden..
Ellerimle yesem
Şımarık,umursamaz…
Doysam artık özlediklerime
ama bitmese yine de
Özlesem, tükenmese
Ne kadar çirkinlik varsa
o tabağın altında kalsa.
AKORDU OLMAYAN BİR GİTAR GİBİ HAYATIM…
Sahnenin perdesi kapalı. Hemen hemen tüm konuklar yerlerini almış. Birkaç kişi göze çarpıyor hala ayaktalar ve yerlerine oturmaya çalışıyorlar. Fısıl fısıl konuşmalar duyuluyor. Bazılar boş boş perdeye bakıyor.
Perde arkasında ise heyecan hakim. Hafif bir telaş kokusu var. Sahnede enstrümanını alan yerine yerleşiyor. Sonunda müzisyenler hazır. Ve perde açılır. Alkışlar en büyük motivasyon unsuru. Aynı zamanda heyecan dorukta, atan kalplerin sesi mikrofonlarla salona duyuluyor sanki. Siyah, şık elbiseler giyinmiş, güzel kızlardan ilk notalar dökülüyor. Keman sesi… inanılmaz bir huzur havası… Viyolonsel de onlara arkadaşlık edince piyanonun tuşları daha fazla dayanamaz ve başlar çalmaya. Birbirinden hoş yaylılara piyonun asaleti eklenir. Zamanının geldiğini anlayan nefesler yan flütleri üfler. O nefesler hiç tükenmez konser boyunca. Birden davul sesleri duyulur. Nasıl da kendinden emin bağırır notaları. Bu güzelim ahenkin ortasında bir gitar sesi… Telleri tek tek çalınır. Fakat o da ne?! Akordu yok! Parmaklar bir an duraklar, korkar dinleyenler anladı diye. Boşuna bir korku mudur yoksa bu? Tabii ya sabırlı üflemeliler, birbirinden güzel yaylılar, güçlü vurmalılar ve asil piyanonun notaları havada dolaşıyorken bu akortsuz gitar kimsenin dikkatini çekmez.
Konser biter, seyirci selamlanır. Gitarın akordunu yapsam mı diye düşünür sahibi. Sonra vazgeçer. Zaten konser bitmiştir.
