SONBAHAR DEPRESYONUM

Havalar bir günde değişebiliyor. Benim ruh halim ise saniyede değişebilme özelliğine sahip.

Daha dün ‘’sıcak, sıcak’’ diye söylenirken bugün odama dolan hava beni hafiften üşütüyor. İtiraf edeyim ki sabah sağnak yağışın bana günaydın demesi hoşuma gitmedi değil. Şimdi sonbaharın ilk günü mü oluyor? Öyle ise yandım! Zira ben her sonbahar depresyona girerim! Buna tezat olarak da sonbahara bayılırım. Biliyorum fazla dengesizim. Her fırsatta yüzüme vurmana gerek yok!

Sonbaharın bir suçu yok aslında. Sorun olan tek şey: değişiklikler tabii bir de her değişime trip atan duygusal tarafım… Bana yıllarca dayanmış çalışma masamdan ayrılırken de böyle olmuştu. Taşınıyorduk ve onu gittiğimiz eve götürmeyecektik. ‘’olmaz ‘’ dedim. ‘’ben bu masadan başka yerde ders çalışamam’’ Yeni odama yeni bir masa alınacaktı. Üzerine bilgisayarımı da koyabileceğim bir masa. Fakat buna alışamadım, oturdum ağladım. Ve üniversiteye yeni başlamıştım. Evet ‘’yok artık’’ diyebilirsin. 19 yaşında bir masa için sorun yarattım ama üzerinde ortaokuldan kalma yapıştırdığım resimler olan her yeri yıllarca ben ders çalışırken çizilmiş, eski bir masaydı o ! Onsuz nasıl ders çalışılır bilmiyordum. Ve bir gün öğrendim…

Alıştığım bir şey varsa ben de anısı olan herhangi bir şey… İşte kopmam zor oluyor. Ortaokuldan liseye geçmek zordu. Ortaokuldaki ortamımdan nefret etmeme rağmen o 3 yılın alışkanlıklarını bırakmak zamanımı aldı. Liseden üniversiteye geçmek tam bir kabustu. İlk sevgilimden ayrılmam… onla gittiğim cafede, aynı masada oturmak, aynı siparişi vermek çok zordu. Ama zamanla geçiyor. Üzerine yeni adapte olacağım şeyler, kişiler, ortamlar, zamanlar… gelince geçip gidiyor. Tek çözüm: birinden kurtulunca diğerine bağlanabilceğini bilmekte. Sonra diğerine , diğerine, diğerine…

Bu zincir kopmadığı sürece sorun yok. Arkadaşım 5 yaşındayken en sevdiğim bebeğimin saçlarını sabunla yıkayıp berbat ettiğinde ve sonra kafasını kopardığında atlatmıştım. Yani sorun yok.

Şimdi beni çileden çıkaran sıcaklar bitti. Sonbaharın ilk yağmuru sabah beni uyandırdı ve şu anda ilk serinlikleri sağ tarafımda açık olan balkon kapısından kolumu ürpertti. Sonra bu güzel havalara alışacağım, kış gelecek… kış bitecek… yazlık kıyafetler çıkarken kaldırdığım kazaklardan dolayı mutsuz olacağım ama hep geçecek. Şikayetçi değilim sadece fazla duygusalım. Şimdi sonbahar vakti. Bırakın geçici bunalımımı yaşayım hiç geçmeyen bunalımlarıma inat!